بانوی سرآشپز

یک ظرف غذای استاندارد، باید حاوی این سه عنصر اصلی باشد:

1-      کربوهیدرات:
منظور از کربوهیدرات یا نشاسته در ظرف غذا معمولا نان، برنج، سیب‌زمینی، پاستا یا هر نوع کربوهیدرات دیگر است.

2-      سبزیجات:
منظور از سبزیجات، هر نوع سبزی همراه غذاست که می‌تواند خام، نیم‌پز یا پخته باشد. بهترین حالت سبزیجات از لحاظ حفظ مواد غذایی حالت خام و نیم‌پز و بهترین حالت از نظر مزه مورد قبول عموم مردم حالت تفت‌داده شده آن است.

3-      پروتئین یا غذای اصلی:
اصلی‌ترین و مهم‌ترین عنصری که در ظرف غذا باید باشد، گوشت است. البته این موضوع در عادات و رژیم‌های غذایی متفاوت است. پروتئین بیشترین حجم غذاهای فرنگی و مخصوصاً‌ اروپایی را دارد. اما در ایران کربوهیدرات‌ها و مخصوصاً برنج بیشترین حجم غذا را تشکیل می‌دهد.

گارنیش:
گارنیش (Garnish) یا دورچین غذا همان تزئینات دور غذای اصلی در بشقاب نامیده می‌شود. گارنیش در لغت به معنای چاشنی یا آرایش است. گارنیش‌ها معمولا جدا از جذابیت بصری ظرف غذا و دکوراسیون غذا، وظیفه کامل کردن غذا را نیز دارند. در زیر به برخی از معمول‌ترین گارنیش‌های رستورانی اشاره خواهیم کرد.

-تزئین با سُس:
سس غذا می‌تواند یکی از بهترین عناصر تزئینی غذا باشد، طرح‌های زیبایی که با سس نقش می‌بندند مؤید این حرف هستند.

-ظرف سس در داخل ظرف غذا:
ظرف سس در ابعاد کوچک در بشقاب غذا، باعث می‌شود که نیاز به سس‌خوری نباشد و هر شخص مستقلاً سس خود را داشته باشد.

-برش شکل‌دار سبزیجات:
برش طرح‌دار سبزیجات هم از ابتدایی‌ترین و البته جذاب‌ترین موادی است که دورچین را زیباتر می‌کند.

-نوآوری:
شکل‌دهی به برنج در بشقاب غذا مانند یک کپه یا قالبی شاید نمونه مناسبی از نوآوری در غذا باشد.

-طعم‌دهنده‌ها:
حتما باید توجه داشته باشیم که مزه مواد دورچین کامل کننده یا در راستای مزه اصلی غذا باشند.

-ترتیب پروتئین، نشاسته و سبزیجات:
پروتئین یا همان بخش اصلی بشقاب باید در ساعت ۴ تا ۸ بشقاب باشد. تصور کنید دایره بشقاب مانند صفحه ساعت است، فاصله ساعت ۴ تا ۸ جای پروتئین است.